Περί Θανάτου

Πριν απο πολλά χρόνια είχε πέσει στα χέρια μου ενα βιβλίο που έλεγε πως πίσω απο οτιδήποτε κάνει ή δεν κάνει ο άνθρωπος κρύβεται τελικά ο φόβος του θανάτου, μια θεώρηση που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον και την οποία συγκράτησα σε κατάσταση «διανοητικής αναμονής» για το αν θα την δεχτώ ή αν θα την απορρίψω.

Η συγκεκριμένη θέση μας λέει πως ο άνθρωπος κινείται σε τελική ανάλυση βάσει ενός αρχέγονου φόβου, το φόβο του θανάτου, που τον ωθεί στο να οχυρώνεται ποικιλοτρόπως απέναντι σε αυτο το ενδεχόμενο, δημιουργώντας από θρησκείες που παρατείνουν αιωνίως τον βίο μέχρι να ντύνεται ζεστά τον χειμώνα για μην αρρωστήσει κι εν τέλει πεθάνει.

Με τα χρόνια η εν λόγω θεώρηση άρχισε να μου μοιάζει απλοϊκή και στρεβλή: απλοϊκή επειδή συγχέει το οργανικό μας κομμάτι με την ψυχολογία μας, δλδ την φυσική μας ροπή για επιβίωση, που είναι αναλλοίωτη για τον άνθρωπο στο πέρασμα του χρόνου, με την πολυσύνθετη ψυχολογική ισορροπία  μας,  και απο την άλλη στρεβλή επειδή κατηγοριοποιεί την μοναδική βεβαιότητα του βίου μας σε ενδεχόμενο και μάλιστα φοβερό, παίρνοντας τελικά μια φιλοσοφική θέση πάνω στο ζήτημα. Ως ενδεχόμενο μπορεί να παίζει μόνο ο χρόνος του θανάτου μας, αυτός καθαυτός όμως ο θάνατος μας είναι απόλυτα βέβαιος.

Σε ομαλές συνθήκες, καθόλα υποκειμενικές καθώς η ομαλότητα στην περίπτωση αυτή είναι μάλλον μια στατιστική έννοια που απλώς περιγράφει τις «κανονικές» για τον καθέναν μας συνθήκες διαβίωσης, κανείς δεν επιθυμεί να πεθάνει. Παραταύτα ο προσωπικός μας θάνατος έχει ενα χαρακτηριστικό που τον διαφοροποιεί προς το ηπιότερο απο άλλες φοβίες: με την τέλεση του το υποκείμενο του θανάτου δεν υπάρχει πλέον για να δυστυχίσει και να πονέσει με το κακό που το βρήκε. Αυτό του το χαρακτηριστικό κάνει τον θάνατο μου ανύπαρκτο για μένα, δεν θα τον βιώσω ποτέ στην έκταση του παρά μόνο ίσως νοερά λίγο πριν πεθάνω.

Η γνώση αυτής της απόλυτης βεβαιότητας μπορεί να λειτουργήσει ως ηρεμιστικό για τον άνθρωπο, αυτή η δυνατότητα της οριστικής απόδρασης απο ενδεχομένως έναν κόσμο «πόνου», που προσωρινά ή και ορισμένοι πιο «άτυχοι» περισσότερο απο προσωρινά βιώνουμε, προσωπικά με ηρεμεί αφάνταστα, σκέφτομαι πως πάντα υπάρχει το plan Ω, το οποίο όμως για να τεθεί σε εφαρμογή πρέπει να έχει αποτύχει όλη η υπόλοιπη αλφαβήτα.

ΥΓ. Always look on the bright side of death…